Ο φόρος της αγελαδας.

Ο Φόρος της Αγελάδας.

 

Το 2003 στη Νέα Ζηλανδία μαι ιδιότυπη ιδέα ήταν στα σκαριά: αυτής της φορολόγησης των αερίων των αγελάδων. Σε μια προσπάθεια μείωσης της εκπομπής ρύπων που προκαλούνται από τα αέρια των ζώων που ζουν σε φάρμες, όπως επέβαλλε το Πρωτόκολλο του Κιότο, οι ιθύνοντες στη Ν. Ζηλανδία σκέφτηκαν να φορολογήσουν όσους είχαν ζώα ( δηλαδή σχεδόν το 50% των πολιτών). Φυσικά ξέσπασε σάλος και ο συγκεκριμένος φόρος δεν ψηφίστηκε ποτέ. Φαντάζομαι, μάλιστα, ότι την εποχή εκείνη, λόγω της γενικότερης αναστάτωσης, τα ζώα θα είχαν υπερβεί εαυτόν στις εν λόγω εκπομπές αερίων.

Ο φόρος για τα τσίσα.

Μεταξύ του 69 και του 79 μ.χ αυτοκράτορας των Ρωμαίων αποφάσισε να επιβάλει φορολογία σε όσους διατηρούσαν δημόσιες τουαλέτες στη Ρώμη. Και τούτο επειδή οι ιδιοκτήτες τουαλέτας πουλούσαν έναντι αδρής αμοιβής τα τσισάκια των πολιτών σε όσους έφτιαχναν γιατροσόφια και καθαριστικά με βάση την αμμωνία. Ε, εντάξει. Αυτοί έβγαζαν λεφτά.

Ο φόρος για τα καπέλα.

Οι Βρετανοί είχαν ιδιαίτερη έφεση στο να εφευρίσκουν φόρους. Έτσι εξηγήται και ο φόρος του 1784 που ανέφερε πως όσοι φορούν καπέλο πρέπει να πληρώνουν. Με το αιτιολογικό ότι το καπέλο ήταν είδος πολυτελείας. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος φόρος οδήγησε σε ξεσηκωμό αυτών που φορούσαν τραγιάσκες, που ζητούσαν απαλλαγή επειδή η τραγιάσκα δεν είναι καπέλο. Εγκυκλοπαιδικά να αναφέρουμε πως ο συγκεκριμένος φόρος οδήγησε το 1804 την κυβέρνηση να προβεί σε επίσημη και νόμιμη διατύπωση του όρου Καπέλο. Για το προφανές καπέλωμα αυτών που πλήρωναν κουβέντα.

Ο φόρος για τα παράθυρα.

Βρετανικής πατέντας ο συγκεκριμένος φόρος, ξεκίνησε να επιβάλλεται το 1696 κατά την βασιλεία του Γουίλιαμ του 3ου. Σύμφωνα με τον νόμο, φορολογούνταν κάθε παράθυρο των σπιτιών. Για να γλυτώσουν μάλιστα οι Βρετανοί, έκλεισαν αρκετά από τα παράθυρα των σπιτιών με τούβλα. Μια εικαστική παρέμβαση , τα κατάλοιπα της οποίας βλέπουμε ακόμη και σήμερα.

Ο φόρος της ύπαρξης.

Φυσικά τι νομίζατε? Ότι θα υπάρχετε χωρίς να πληρώνετε ? Ότι θα αναπνέετε χωρίς να δίνετε δεκάρα? Ο συγκεκριμένος φόρες θεσπίστηκε στην Αγγλία, κάποια στιγμή τον 14ο αιώνα, από τον πανέξυπνο προφανώς αξιωματούχο της κυβέρνησης που σκέφτηκε να αξιοποιήσει το προφανές: όσοι ζουν θα πληρώνουν επειδή ζουν. Ανεξαρτήτως εισοδήματος και κατάστασης. Τίποτα δεν είναι τσάμπα στη ζωή, αγαπητοί μου και με την έννοια αυτή, ούτε και η ίδια η ζωή. Βεβαίως υπήρξαν διαμαρτυρίες από χωρικούς και εξεγέρσεις, αλλά ο φόρος ίσχυσε για ένα σεβαστό διάστημα.

Ο φόρος για τα μούσια.

Ο τσάρος Πέτρος ο Μέγας της Ρωσίας, που ιστορικά υπήρξε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, επί της διακυβέρνησης του είχε ξεσπίσει έναν ιδιόμορφο φόρο: όσοι είχαν γενειάδες έπρεπε να πληρώνουν. Με το αιτιολογικό ότι τα γένια είναι βρώμικα και γελοία.

Ο φόρος για την διακίνηση ναρκωτικών.

Μην μπερδευόσαστε. Η διακίνηση ναρκωτικών είναι παράνομη. Αυτό παραμένει ως έχει. Αν όμως διακινείτε τελικά ναρκωτικά, οφείλετε να δηλώσετε τα χρήματα που πήρατε από αυτές τις συναλλαγές. Η συγκεκριμένη φορολογία θεσπίστηκε -που αλλού- στις ΗΠΑ και αναφέρει με σαφήνεια πως παράνομο εισόδημα, όπως χρήματα από τη διακίνηση ναρκωτικών, πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στη φόρμα δήλωσης εισοδήματος.

Ο φόρος απελευθέρωσης σκλάβου.

Μην βιαστείτε να πείτε ότι αυτά είναι παλιές ιστορίες. Σκεφτείτε μόνο πώς αισθάνεστε όταν δουλεύετε. Σαν σκλάβος, σωστά. Μόνο που σήμερα άλλαξε ο τίτλος, είστε μισθωτοί. Στην αρχαία Ρώμη, με τα σκάνδαλα , τα όργια και τους πολλούς σκλάβους, θεσπίστηκε ο εξής νόμος: όταν κάποιος σκλάβος απελευθερωνόταν, έπρεπε να πληρώσει ο σκλάβος, όχι το αφεντικό. Τώρα, πού θα τα έβρισκε τα λεφτά, είναι άλλη ιστορία. Ίσως γιαυτό οι σκλάβοι να μην απελευθερώνονταν τόσο συχνά. Σου λέει ο άλλος, κάτσε εδώ που κάθεσαι, γιατί ελεύθερος θα πληρώνεις.