Ο Richard Rogers, γόνος ιταλοαγγλικής οικογένειας και ανιψιός του Ernesto Rogers, αρχισυντάκτη των αρχιτεκτονικών περιοδικών Domus και Casabella, υπήρξε ένας κακός μαθητής με έντονα προβλήματα δυσλεξίας. Παρακολούθησε το 5ετές προγραμμα της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Architectural Association στο Λονδίνο όπου πρωτοστατούσαν οι πρωτοποριακές ιδέες της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ομάδας Archigram με χαρακτηριστικές φουτουριστικές προτάσεις όπως το Walking City (Περιπατούσα Πόλη) του Ron Herron, το Plug-In City (Συναρμολογούμενη Πόλη) του Peter Cook και το Fun Palace (Μέγαρο του Κεφιού) του Cedric Price - όπου το απροκάλυπτα μηχανιστικό, απογυμνωμένο από αισθητικές παρεμβάσεις, φαινομενικά αφιλόξενο αρχιτεκτόνημα, παρουσιαζόμενο ως στεγνά βιομηχανικό έργο υποδομής λειτουργεί πάραυτα ως πόλος έλξης κοινωνικής ζωής, ως γενέτειρα εκδηλώσεων πολιτιστικού περιεχομένου και γεγονότων ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος, ως έκφραση μιας υγειούς, δυναμικής κοινωνικής πραγματικότητας, ως το νέο φυσικό περιβάλλον ανθρώπινής δραστηριότητας στο σύγχρονο τεχνολογικό κόσμο. Άμεση έκφραση της ιδέας του Fun Palace συναντάται στα περισσότερα από τα project του Richard Rogers, και μαρτυρείται από την εικονογραφία των αρχιτεκτονικών σχεδίων, όψεων και τομών που σφύζουν από ζωή με αναρίθμητους ανθρώπους σε μια έντονα εορταστική ατμόσφαιρα.



Κοσμήτορας της Αρχιτεκτονικής Σχολής ήταν ο εφιαλτικά αυστηρός Paul Rudolph, πρωτοπόρος του μοντερνισμού στην αμερικανική ήπειρο. Καθηγητής ήταν ο θρυλικός Serge Chermayeff, που είχε παρουσιάσει στην Αμερική την εικονογραφία και την αισθητική εορτασμού της τεχνολογίας ως μέσο κοινοποίησης μιας νέας κοινωνικής πραγματικότητας - το πνεύμα του ρωσικού κονστρουκτιβισμού. Στην αύρα της σχολής ήταν δυνατή η παρουσία του Eero Saarinen, του Philip Johnson, του James Stirling και του Louis Kahn - σε κτίριο του οποίου (Yale Art Gallery) στεγαζόταν η Σχολή την περίοδο εκείνη. Ο Kahn είχε ήδη εργαστεί πανω στις έννοιες του υπηρετούμενου και υπηρετικού χώρου (serviced and servant space) που είχε επίσης δουλέψει ο Rudolph. Μοιραζόμενοι το ίδιο ισχυρά μοντερνιστικό περιβάλλον, είναι αξιοσημείωτο να παρατηρήσει κανείς πόσο ριζικά διαφορετικές τάσεις ακολούθησε η ομάδα των Ευρωπαίων πρωτοπόρων του αποκαλούμενου Ηigh-Τech κινήματος (που οι ίδιοι αποποιούνται ως ονομασία) σε σχέση με τους αμερικάνους συμφοιτητές τους όπως ο ο Robert A.M. Stern, μετέπειτα ιδεολογικός ηγέτης του μεταμοντερνισμού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου