Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Αρχιτεκτονική και Δημόσια κτίρια.


Ο ΤΑΣΟΣ ΜΠΙΡΗΣ ασχολείται επισταμένα με το δημόσιο κτίριο: Το συγκρότημα του ΕΟΤ στη Μαρίνα Ζέας, το Πολυκλαδικό Λύκειο Ηλιούπολης, το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηλιδας, το Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου Κρήτης, το κολυμβητικό συγκρότημα Καλογρέζας, το δημαρχείο Θεσσαλονίκης είναι μόνο ορισμένα από τα έργα του, που κινούνται στο πνεύμα του μοντερνισμού, με ιδιαίτερα, δυναμικά, γνωρίσματα.
Τα περισσότερα τα συνυπογράφει με τον αδελφό του, πρόωρα χαμένο Δημήτρη Μπίρη (1942-2002).

Το αρχιτεκονικό δίδυμο αποκαλύπτεται με τη διπλή έκθεση «Τάσος Μπίρης-Δημήτρης Μπίρης: Αρχιτεκτονική. Το αμφίδρομο πέρασμα ανάμεσα στην εφαρμογή και τη διδασκαλία». Η πρώτη ενότητα εγκαινιάζεται την Πέμπτη στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς και η δεύτερη στις 28 Μαρτίου στο ιστορικό κτίριο της Πρυτανείας του Πολυτεχνείου.
Εικόνες, σχέδια, μακέτες, αποσπάσματα θεωρητικών κειμένων και μεθοδολογικά εργαλεία αρχιτεκτονικής διδασκαλίας αποτελούν το υλικό της έκθεσης (είχε πρωτοπαρουσιαστεί πριν από δύο χρόνια στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου, στα Χανιά), που καταγράφει τη διπλή δράση των αδελφών Μπίρη ως αρχιτεκτόνων εφαρμογής και ως διασκάλων, σε μια πορεία περίπου 40 χρόνων.
«Η αρχιτεκτονική γεννιέται από τον δημιουργό και διδάσκει με την παρουσία της έναν τρόπο ζωής» τονίζει ο Τάσος Μπίρης. «Την ώρα που τραβάς μια γραμμή είναι τι πιστεύεις εσύ, η άλλη παράμετρος είναι ο χρήστης και το τρίτο το τι ζητάει η κοινωνία. Το έργο γίνεται με τη σύμπραξη και αλληλεπίδραση των τριών αυτών στοιχείων».
Σχολεία, κτίρια διοίκησης, κοινωνικής μέριμνας, πολιτισμού, διαμορφώσεις υπαίθριων χώρων, που βραβεύτηκαν σε πανελλήνιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, αποτελούν το κύριο πεδίο δράσης του. Το «δημόσιο» ήταν μια συνειδητή ιδεολογική επιλογή, διευκρινίζει ο Τ. Μπίρης και η προσπάθεια πραγματοποίησης σε αυτό το πεδίο μιας αρχιτεκτονικής ασύμβατης ή και αντίθετης με τα στερότυπα, ένα «ταραγμένο ταξίδι»: Συγκρούσεις, έξωθεν παρεμβάσεις, χρονοβόρες διαδικασίες δεν έλειψαν όπως και η έντονη κριτική από τον κοινωνικό χώρο και τον πολίτη-αποδέκτη του έργου.
«Εντούτοις αυτή η κριτική είναι αναγκαία, σύμφυτη με την εκ γενετής κοινωνική διάσταση της δημόσιας αρχιτεκτονικής, και γι' αυτό καλοδεχούμενη» τονίζει. Κατά την άποψή του, η δημόσια αρχιτεκτονική συνήθως δεν γίνεται άμεσα κατανοητή και αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο, γιατί αυτό δεν είναι σε άμεση επαφή με τη σκέψη του αρχιτέκτονα. «Αυτό συνέβη με το νέο δημαρχείο Θεσσαλονίκης, δεχτήκαμε αντιρήσεις, υπήρξε προβληματισμός. Ωστόσο θεωρήσαμε ότι το έργο μας πέτυχε όταν ο κόσμος άρχισε να χρησιμοποιεί το κτίριο με συμβατό τρόπο. Στην αρχή στεκόταν απ' έξω και κοιτούσε τον πεζόδρομο, μετά όμως άρχισε να περνάει. Αυτό σημαίνει κατανόηση και αποδοχή».
Ο Τάσος Μπίρης επιμένει σε μια αρχιτεκτονική με ένταση και διεκδικητικότητα, όχι όμως με ακρότητες. «Στο εξωτερικό βλέπεις εντυπωσιακά κτίρια, σαν δηλώσεις με την υπογραφή του αρχιτέκτονα. Η αρχιτεκτονική έχει κανόνες και η προσπάθεια να απελευθερωθείς από τα δεσμά συχνά οδηγεί σε υπεροβολές που φτάνουν την ύβρη» λέει, ενώ βλέπει και θετικές αλλαγές στον χώρο λόγω της κρίσης: «Δεν θα κυριαρχεί το "κάνω ό,τι θέλω", αλλά θα γίνονται έργα πιο οικονομικά και σε διάλογο με την κοινωνία».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...