Μια εικόνα όλη η Κίνα.

Τόση ομορφιά, τόση τελειότητα, τόση εμμονή στην ακριβή αναπαράσταση των προσώπων, των πολύχρωμων υφασμάτων και των αντικειμένων του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος της Απαγορευμένης Πόλης στην καρδιά του Πεκίνου προκαλεί αρχικά ίλιγγο.

«Ενα αιώνιο όνειρο» του Τζιανγκ Γκουοφένγκ από την Απαγορευμένη ΠόληΗ μεγαλοπρέπεια, το μυστήριο του κινεζικού παλατιού, που αντικατοπτρίζει την άνοδο και την παρακμή της Κίνας σε διάστημα 600 και πλέον αιώνων, διακρίνεται στις ζωγραφικές παραστάσεις του ζωγράφου και καθηγητή στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Πεκίνου, Τζιανγκ Γκουοφένγκ. Είκοσι έξι πίνακές του παρουσιάζονται από αύριο στο Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β&Μ Θεοχαράκη. Ο ζωγράφος ανασύρει από το παρελθόν της Κίνας ποικίλες προσωπικότητες (αυτοκράτορες, παλλακίδες, φρουρούς) και τις μεταφέρει με σύγχρονο ζωγραφικό τρόπο στο παρόν.

Χθες το πρωί μαζί με την Κινέζα διερμηνέα του και τον γιο του να κινηματογραφεί, μας ξενάγησε στην έκθεση. Η ζωγραφική του αποκαλύπτει με εντυπωσιακό τρόπο και μέσα από ανθρωποκεντρικά στιγμιότυπα την ιστορία τού μεγαλύτερου και καλύτερα διατηρημένου συμπλέγματος αρχαίων κτιρίων στην Κίνα. Η είσοδος ήταν απαγορευμένη για τους απλούς πολίτες περισσότερο από 600 χρόνια. Ηταν ο αυτοκρατορικός χώρος για 24 αυτοκράτορες -από τις πρώιμες μέρες της δυνατείας των Μινγκ, το 15ο αιώνα, μέχρι την πτώση της δυναστείας των Τσινγκ, το 1911.

Λίγοι είναι οι πίνακες που αποτυπώνουν, αμιγώς, την αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια της Απαγορευμένης Πόλης. Οπως η -εξαντλητικής ακρίβειας- μικρογραφία της Πλατείας Ταϊχέ ή μια μυστηριώδης νυχτερινή άποψη της ιερής πόλης μέσα από τα κλαδιά των δέντρων.

Στα υπόλοιπα θέματα αναγνωρίζονται κυρίως παλλακίδες, πεταλούδες και λουλούδια, γυναίκες εκπάγλου καλλονής να προσεύχονται γονατιστές σε ανθισμένους αγρούς ή να διαβάζουν ποιήματα κάτω από την πανσέληνο. Στον πίνακα «Ανοιξιάτικος αέρας έρχεται στην Απαγορευμένη Πόλη», μια πανέμορφη γυναίκα, ντυμένη με πολύχρωμο κιμονό σακάκι, ακουμπισμένη σε μια ξυλόγλυπτη πόρτα, μυρίζει ένα κόκκινο ανοιξιάτικο λουλούδι.

Ανάμεσα στα έργα διακρίνουμε, επίσης, τα πορτρέτα της χήρας αυτοκράτειρας Τσίτσι, μιας κυρίας της όψιμης δυναστείας Τσινγκ, ενώ στον πίνακα «Αποχωρώντας από το στρατό» η υποψία κούρασης στη στάση του σώματος του στρατιώτη και τα κλειστά μάτια του λευκού αλόγου του δίνουν μια «αντιπολεμική» απόχρωση.

Συζητώντας με τον Τζιανγκ Γκουοφένγκ προσπαθούμε να εντοπίσουμε κάποιες «ρωγμές», μια γήινη, ανθρώπινη διάσταση σε αυτή την ασυγκράτητη, αυτοκρατορική αισιοδοξία, που διαχέεται στη φωτορεαλιστική ζωγραφική του. Επιχειρεί, προφανώς, να αποτυπώσει την πεμπτουσία του κινεζικού πολιτισμού ανά τους αιώνες. Δύο πίνακες με ήρωες μικρά παιδιά μάς δίνουν την αφορμή να απομακρυνθούμε λίγο από την αύρα του εθνικού ιδεώδους, που κυκλώνει την άψογη τέχνη του.

Μπροστά από το έργο «Η πύλη του παλατιού» παρατηρούμε τον λιλιπούτειο, μόλις τριών χρόνων, τελευταίο αυτοκράτορα της Κίνας Που Γι -τον θυμόμαστε και από την ταινία του Μπ. Μπερτολούτσι «Ο τελευταίος αυτοκράτορας»- να στέκεται διστακτικός στην πύλη. Ο δισταγμός του αυτοκράτορα-παιδιού μπροστά στη δαιδαλώδη, αυτοκρατορική πύλη συμβολίζει, όπως μας λέει ο ζωγράφος, «τον τρόμο του για τους δαιδαλώδεις γραφειοκρατικούς μηχανισμούς της κεντρικής εξουσίας». Αλλά, όχι, «δεν υπάρχει καμία αναφορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Κίνας», συνεχίζει. «Οι επιγραφές που βλέπετε είναι ακριβείς μεταφορές του αρχαίου πολιτισμού».

Οταν τον ρωτάμε για τις διώξεις των αντιφρονούντων, όπως του βραβευμένου με το φετινό Νόμπελ Ειρήνης συγγραφέα Λιου Σιαομπό και την προχθεσινή σύλληψη του διάσημου εικαστικού Αϊ Βέιβεϊ, μας λέει: «Η περίπτωση του Αϊ Βέιβεϊ είναι τελείως διαφορετική από εκείνη του Σιαομπό. Ο Βέιβεϊ δεν είναι πολιτικό πρόσωπο, είναι αφιερωμένος στην τέχνη του. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει, ούτε το υπόβαθρο της σύλληψής του. Δεν έχω ιδέα».

Υπάρχει ελευθερία της έκφρασης στη χώρα;

«Η σύγχρονη Κίνα είναι αυτή τη στιγμή πιο ανοιχτή και πιο ελεύθερη, όσον αφορά την καλλιτεχνική έκφραση, από κάθε άλλη περίοδο στην ιστορία της. Από την προσωπική μου εμπειρία από την εποχή του Μάο κι έπειτα, είναι η πρώτη φορά που η κινεζική τέχνη αναπτύσσεται τόσο γρήγορα και αυτό επειδή η κυβέρνηση τη στηρίζει».

*Βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν. Διάρκεια μέχρι 19 Ιουνίου.

http://www.enet.gr/?i=events.el.home&id=265166