«Η Dada da Academy είναι σαν μπάντα τζαζ. Τα μέλη της είναι ελεύθερα να αυτοσχεδιάζουν, γι' αυτό και κάθε έκθεση είναι σαν μια συναυλία. Δεν ξέρουμε ποιος θα «σολάρει» περισσότερο, ποιος θα πάρει περισσότερο χώρο, τι έργα θα βάλει και πώς... Οπως και στις μπάντες. Αλλοτε σολάρει ο ντραμίστας και άλλοτε ο μπασίστας...».
Αποψη από την εγκατάσταση του Αλμπερτ Μάιρ στη Μονή ΛαζαριστώνΜοιάζουν τα λόγια του εικαστικού Πάνου Παπαδόπουλου να ανήκουν σε μια άλλη, ιδανική ενδεχομένως, εποχή; Κι όμως. Η ομάδα στην οποία συμμετέχει είναι σύγχρονη, διακρίνεται από απόλυτη ελευθερία, αυτονομία και ρήξη με την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων, και κυρίως των εικαστικών. Το όνομα άλλωστε της ομάδας, Dada da Academy, φανερώνει αμέσως τις προθέσεις της: αρκετά πια με τις συμβάσεις στην τέχνη.Αν και πολλοί θα θεωρήσουν ότι το όνομα προήλθε από το γνωστό κίνημα των Νταντά, που ξεκίνησε στη Ζυρίχη τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η αλήθεια είναι ότι αρχικά ο τίτλος επελέγη για την κυριολεξία του, από το τοπικό επίρρημα «εκεί» (da). Η Ακαδημία, δηλαδή, του εκεί, εκεί και εκεί... Επίσης σημαντικό ρόλο έπαιξε η μουσικότητά του, για να θυμηθούμε και το πασίγνωστο τραγούδι των Γερμανών Trio «Da Da Da». «Ομως ζούμε στη Βιέννη και αγαπάμε κάθε είδους απόσχιση...», επισημαίνει με νόημα ο Π. Παπαδόπουλος.
Η Dada da Academy δημιουργήθηκε το 2008 στη Βιέννη από τον Πάνο Παπαδόπουλο και την Ελίζαμπεθ Πένκερ. Εκείνος είναι ζωγράφος κι εκείνη γλύπτρια. Στην πορεία προστέθηκε και ο Αλμπερτ Μάιρ. Συμφοιτητές στην Ακαδημία Τέχνης της Βιέννης συναντήθηκαν ξανά εφτά χρόνια μετά την αποφοίτησή τους. «Συστηθήκαμε στο κοινό με μια ομαδική έκθεση που επιμελήθηκε η Ελίζαμπεθ, σε έναν εναλλακτικό, ανεξάρτητο χώρο στη Βιέννη. Πήγε ανέλπιστα καλά και συνεχίσαμε».
Και να που, τέσσερα χρόνια μετά, η Dada da Academy όχι μόνο υπάρχει ακόμη αλλά περιοδεύει. Από τα μέσα Μαρτίου κατέλαβε το «Project Room» του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, στη Μονή Λαζαριστών. «Das Manihesto» είναι ο τίτλος της έκθεσης (απόλυτα κατανοητός και στην ελληνική γλώσσα) που επιμελείται η Ειρήνη Παπακωνσταντίνου, με τη συμμετοχή ακόμη δύο καλλιτεχνών, των Μαρίνας Φάουστ και Πέτρου Τουλούδη.
Εγκαίνια σαν κονσέρτο
«Η έκθεση αποτελείται από εγκαταστάσεις μικτής τεχνικής, ηχητικές περφόρμανς και βίντεο, που έρχονται σε διάλογο μεταξύ τους για να υπονομεύσουν κάθε συμβατικότητα στην τέχνη, να καυτηριάσουν την επίπλαστη κουλτούρα μας και να φέρουν σε αντιπαράθεση έννοιες και ιδιεώδη όπως αυτά της αισθητικής, της αποδόμησης, της ταυτότητας και της εξουσίας», σημειώνει η επιμελήτρια. Πρωτοείδε τους Dada da Academy στη βουλγαρική πόλη Πλόβντιβ πέρυσι. Ηταν η πρώτη φορά που η ελληνοαυστριακή «ακαδημία» έβγαινε εκτός Βιέννης. Η Θεσσαλονίκη είναι ο δεύτερος σταθμός της περιοδείας, που θα συνεχίσει στο Παρίσι, το Βερολίνο και την Πολωνία.
«Επειδή ακριβώς είναι σαν μπάντα, σκοπός και επιθυμία της είναι οι περιοδείες», λέει ο Πάνος Παπαδόπουλος. «Η μουσική είναι το κοινό χαρακτηριστικό μας. Η Dada da Academy κυριάρχησε πρώτα στη μουσική, παρ' όλο που όλοι μας είμαστε εικαστικοί. Εγώ είμαι ζωγράφος αλλά παίζω και ντραμς, η Ελίζαμπεθ είναι γλύπτρια αλλά και συνθέτης. Κατασκευάζει μουσικά όργανα, τα οποία λειτουργούν και ως γλυπτά. Μουσικά είναι και τα γλυπτά-εγκαταστάσεις του Αλμπερτ, ο οποίος συμμετέχει και σε ένα αληθινό μουσικό συγκρότημα».
Αυτό το διττό, και κυρίως η ευκολία με την οποία η ίδια η μουσική ενώνει περισσότερο κόσμο απ' ό,τι οι εικαστικές τέχνες, ήταν ένα από τα μυστικά της επιτυχίας. Σιγά σιγά η Dada da Academy άρχισε να ελκύει περισσότερο κόσμο κι από άλλα είδη τεχνών, ποιητές και λογοτέχνες, οι οποίοι συμμετείχαν στις εκθέσεις ως περφόρμερ. Σε μία από τις εκθέσεις της συμμετείχε κι ένας πολύ γνωστός Βούλγαρος πιανίστας από την ορχήστρα της Οπερας της Βιέννης, που αυτοσχεδίασε παίζοντας με τις χορδές του πιάνου.
Αναμφίβολα τα εγκαίνια των εκθέσεων της Dada da Academy είναι ένα «"ζωντανό", πολύβουο, αυθόρμητο κονσέρτο», συμφωνεί και ο Πάνος Παπαδόπουλος. Μετά ο θεατής τι βλέπει; «Ενα οπτικό μουσικό περιβάλλον. Τα ντοκουμέντα των περφόρμανς τα αφήνουμε εκεί. Οπως και τη μουσική, που την ακούει κανείς από τα ηχεία. Η ατμόσφαιρα υπάρχει, είναι σαν να αφήσαμε τις νότες της συναυλίας μας εκεί. Και, φυσικά, βλέπει τα έργα μας, που με έναν περίεργο τρόπο δένουν μεταξύ τους. Γιατί, ανεξάρτητα από την Dada da Academy, ο καθένας από μας έχει τη δική του σόλο καριέρα, την γκαλερί του, την τέχνη του».
* Εως 24 Απριλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου